داستان کوتاه؛ داستان صبر؛ حدیث صبر؛ داستان کوتاه صبر؛ داستان مذا

توی رگ‌های سرش درد ریخته بود؛ پیشانی و شقیقه‌ها. درد و درد ودرد. حالش را کرده بودند توی قوطی انگار. دستش را می‌کشید روی پیشانی‌اش و مدّاح را می‌دید که خوب می‌خواند و خوب می‌گریاند. چشم‌هایش خشک شده بودند. امّا نه مثل همه‌ی خشکی‌ها. به خشکی کویر طبس می‌مانست. خشکی‌ای که هواپیماهای بیگانه را گول می‌زند. خشکی‌ای که طوفان در دلش دارد. و طوفان راه افتاد وقتی که مصیبت رسید به صبر زینب سلام الله علیها وصبر زینت عابدین سلام الله علیه. طوفان؟! طوفان، وقت ِ صبر؟! بله! صبر حسینی علیه السلام یعنی طوفان. صبر حسینی بوی خون می‌دهد. جنگ در پی دارد. صبر زینبی سلام الله علیها سکوت نمی‌داند یعنی چه؟ نطق غرّای حیدری دارد. صبر امام زین العابدین علیه السلام یزید را رسوا می‌کند. بعد از طوفان ابر است و باران دیگر، چشم‌های رضا گریه کردند. گریه کرد و بلند شد تا برود کارخانه. تا صبر کند بر بلاهای بعد از نطقش، و صبر کند بر نطق آتشینش. رفت و داغی حرف ریخت روی سر و صورت و گوش‌های رییس. رفت و گفت از حسین علیه السلام و عاشورا. رفت و گفت: بی خود جلوی صد نفر کارگر از عاشورا و امام حسین علیه السلام بد گفتی، رفت و گفت و رفت. حکم اخراج رییس را به دستش داد و رفت. این رضا بود که رییس را اخراج کرده بود. ار کاخ ریاستش اخراجش کرده بود. رسوایش کرده بود. این رضا بود که با رییس سر جنگ داشت و چه جنگی؟ (افسار قلم دست من نیست. نمی‌توانم کاری کنم. می‌خواهد برود... بِرَوَ.... وایست.... کی گفته اسرائیل با ما سر جنگ دارد؟ ما با اسرائیل سر جنگ داریم. ما می‌خواهیم سر به تن اسرائیل نباشد. ما می‌خواهیم از صحنه‌ی روزگار محوش کنیم. اسرائیل است که از ما می‌ترسد. از صدای طبل به ظاهر تو خالی عزای حسین علیه السلام پشتش می‌لرزد. ما با اسرائیل سر جنگ داریم و صبر می‌کنیم. صبر یعنی اشک و خون و سینه‌ی دریده. یعنی بدن پاره پاره. یعنی تن شقّه شقّه. صبر حسینی ِ ما معنای مذاکره نمی‌فهمد. و اگر بفهمد آن طور نیست که بقیه می‌فهمند. می‌گوید: مذاکره از ذکر می‌آید و باب مفاعله در فرهنگ ما طرفین ندارد. یک طرف دارد. و آن همان ذکر است. و ذکر چیست به جز نام حسین علیه السلام، به جز صبر کربلایی، به جز نطق و آتش و خون، به جز صفّینی که در آن علی علیه السلام یار داشته باشد، صفّینی که در آن خوارج دست بسته باشند، صفّینی که مالک اشتر از دو قدمی خیمه‌ی معاویه مجبور نباشد برگردد.
مالک اشتر! خیمه‌ی معاویه را فتح کن! موشک‌ها را دوباره بفرست! ما صبر می‌کنیم.)
رضا فتحش را کرده بود. و حالا وقتش بود که مجلس روضه‌ای پیدا کند و یک دل ِ سیر صبر کند و صبر بریزد از چشم‌ها؛ چشم‌ها، این دایره‌های خالق ِ صبر، صبرهای شور و شورهای صبر.

حدیث: امیر المومنین علی وصی علیه السلام: صبر، بینی دشمنان را به خاک مالد.

داستان کوتاه؛ داستان صبر؛ حدیث صبر؛ داستان کوتاه صبر؛ داستان مذا ،

نظر()

+ زبان حال حضرت زینب: اگرچه بودغربت یاور من/ ولی دارد تماشا باور من/ چهل منزل اسارت طی شد اما/ دمی چادر نیفتاد از سر من

+ به اشکها گفته ام دم سرای گونه را آب و جارو کنند... آخر قدوم رنگین بوسه هایت نزدیکند.

+ به به عجب روزی شده محبوبه را آورده ای/ در دل عجب شوری شده معشوقه را آورده ای/ یا للعجب رسوا شدم بی پرده میگویم سخن/ معشوقه ام محبوبه ام معصومه را آورده ای

+ دندانها! بی خود گوشه لبها را نگزید. اینجا نهی از منکر بی فایده است. آنها همانطور میرقصند و می آیند پایین. آخه چشمهام عاشق تماشای رقص اشکهاند. شما هم به جای لب گزیدن... صفا کنید.

+ امان از این دل درگیر درمانده/ از این صنوبر خالی، یه آه افسرده/ از این علامت سرخ و عجیب یک سوال/ که توی سینه نشسته خموش و شرمنده

+ یک سر ریسه رو به میله پلکها ببندین. سر دیگشو به گوشه لبها. چشمها! با شمام! زود! زود! زود باشین! وقتی عزیز بهتر از جونم رسید میخوام گونه چراغونی شده باشه ها. بجمبید!

+ می خواهم چشمها را دربیاورم و بدهم به باد ببرد. چشمهای بی اشک به چه درد می خورد؟! همان حدقه های خالی بهترند. بیشتر به سیرتم می آیند!

+ رویای بودنش در ذهن من شکست/ دریای رفتنش در ذهن من نشست/ از سیل اشکها گونه ها خراب شد/ هر چه صدا زدم نرو، رفت که رفت