تقریبا همه خوششان آمده بود. به جز پدر کارتون ایران که بدجور اخم هایش رفته بودند به دعوای هم و کارشان داشت به خنجر و چاقو کشی می کشید که رییس جلسه گفت: «استفاده کنیم مادر ... اِ اِ ... ببخشید ... پدر کارتون ایران! مطلبی هست؟» با این جمله ابروهای مادر ... نه ... پدر پریدند به هم و یقه هایشان رفت توی مشتهای همدیگر. و سمت چپی لابد زورش بیشتر بود که آنچنان تا روی سر و سینه سمت راستی رفته بود بالا. پدر کارتون می گفت نمی تواند به این فیلم نظر بدهد. نمی شود اینطوری ادامه داد: «من که نمی تونم هم این جوری از روی هوا نظر بدم. همه ی چیزاش به جا و قشنگ قبول. ولی اون فرشته چرا کچل بود؟! فرشته کچل از کچا یافته این آقا؟!» داورها نگاهی کردند به هم. و بیشتر به یکی از داورهای خانم که قید خوش حجاب را بیشتر زده بود به سرش. داور خانم من منی کرد و گفت: «خوب شاید کارگردان نمی خواسته موهای زن بازیگر توی فیلم معلوم باشه.» ابروهای مادر ... نه ... همان پدر حواسشان پرت شد از دعوا. رفتند بالا تا بگویند تعجب کرده اند و چشم ها گرد شد تا تاکید کند مفهوم قبلی را. و لبخند لبها را کشاند بالا تا جو آمده شود برای انگشتانی که قرار بود بروند به سمت خانم داور. و رفتند. تند و سریع هم رفتند با این جمله «نکنه شما هم کچلید که مقنعه سر کردید؟!».  توی بهت نگاه زن انگشتها رفتند تا زیر مقنعه و یک لاخ از موها را کشیدند بیرون. رییس جلسه سرخ شده بود و نگاهش چسبیده بود جایی نزدیک خشتک. و بقیه هر کدام جایی را می دیدند، بغل دیوار را، لای درز در را، و یکی عکس شهید آوینی را که درست چسبیده بود پشت سر مادر ... نه پدر کارتون ایران. صدای باز شدن در آمد. سید مرتضی بود که آمده بود توی اتاق. آمد و عکسش را زد زیر بغلش تا برود. آمد تا برود. کنار صندلی آقای مادر ... نه ... همان پدر کوفتی کارتون بود. داشت می رفت. آمد که برود. صدای انفجار آمد، بمب. همه از روی صندلی پرت شدند. پدر به بهانه مزاج خرابش رفته بود تا خودش را بریزد توی چاه و برگردد. کار خودش بود. کار خودش بود که مین کار گذاشته بود زیر موزاییک کف اتاق، کف اتاق حوزه هنری. حوزه هنری سید مرتضی. و سید مرتضی توی اتاق حوزه هنری افتاده بود روی زمین. با پایی که نصفش نبود و با ریش صاف قشنگی و خون سرخی که مانده بود روی پای نصفه ای. نصفه از حقد و کینه ای