داستان، حدیث، داستان کوتاه، اظهار دوستی، اظهار دوست داشتن، ابراز

نام این شهر را که می‌شنوی یاد صور اسرافیل می‌افتی. یاد قیامت. یاد جنگ. یاد امام موسی صدر. قرارمان پای طاق نصرت است. نیم ساعت زودتر رسیده‌ام. یک طاق هلالی. و همه سنگ‌هایی که معلوم نیست با زنجیر کشیدن چه کسانی روی هم رفته. و سقف آن مثلثی شکل. چند تا توریست خارجی آمده‌اند به سمتم. انگار پنداشته‌اند راهنمایی چیزی باشم یا فکر کرده‌اند چیزی از تاریخ اینجا سرم می‌شود. درباره‌ی طاق می‌پرسند. می‌گویم: «طاق کسری رفته‌اید؟» می‌گویند: «بله.» می‌گویم: «پیامبر ما صلی الله علیه و آله که به دنیا آمد طاق کسری فرو ریخت. امّا درباره‌ی این طاق چیزی نمی‌دانم.» از شوخی‌ام خنده‌یشان می‌گیرد. اهل یونانند. می‌گویم: «معبد پارتنونتان را خیلی دوست دارم. و خوب می‌دانم هشت ستون دارد.» اوّلین بار است که تعداد ستون‌های معبد با شکوهشان را می‌شنوند. و از این دقت من متعجّب. خبر ندارند که وقتی احمد و محمود و محمّد را فرستاده بودم یونان به معبد پارتنون، این احمد بود که ستون‌های معبد را شمرد و با آچار شماره‌ی هفتش مقایسه کرد. می‌گویم: «شرط می‌بندم نمی‌دانید شهر مجازی کجای کشورتان است؟» چشم‌هایشان گرد شده. نمی دانند. معلوم است که نمی‌دانند. شهر مجازی همان قلعه‌ی ذات الصور است که سراغ آدرسش را از حضرت مولانا باید گرفت. برایشان توضیح می‌دهم که احمد و محمّد و محمود شخصیت‌های رمان هستند و شهر مجازی جایی توی رمانی که دارم می‌نویسم. و درباره‌ی مولانا. حرف از مولانا که پیش بیاید آدمی گرم صحبت می‌شود، داغ داغ. وسط همین داغی، چشمم می‌افتد به علی که ایستاده کنار طاق و ما را نگاه می‌کند. نمی‌خواسته بحثمان را خراب کند. نمی‌فهمم چه طور حرف را تمام می‌کنم و خداخافظی. می‌روم و علی را بغل می‌گیرم. محکم محکم. دیدارمان تازه می‌شود. حرف می‌زنیم از هر چیزی و هر جایی. چند ساعتی گذشته. دارد تاریک می‌شود. ازهم خداحافظی می‌کنیم. هدیه‌ای آورده. کتابی است. گوشه‌ی صفحه‌ی اوّلش نوشته: «أیّها العبّاس العزیز! أنا احبّک! بواسطة علی.» یعنی: «عبّاس جان! دوستت دارم. از طرف علی.» و امضاء.

حدیث: امام باقر و امام صادق علیهما السلام در مسجد نشسته بودند. مردی از آن جا گذشت. یکی از مجلسیان به امام باقر علیه السلام عرض کرد: "به خدا، من این مرد را دوست دارم. امام باقر علیه السلام فرمود: "پس به او اظهار کن. زیرا اظهار محبّت دوستی را پایدارتر و انس و الفت را بیشتر می‌کند."
میزان الحکمه، ج1، اظهار محبّت نسبت به برادر

داستان، حدیث، داستان کوتاه، اظهار دوستی، اظهار دوست داشتن، ابراز ،

اولین دیدگاه را شما بگذارید

+ زبان حال حضرت زینب: اگرچه بودغربت یاور من/ ولی دارد تماشا باور من/ چهل منزل اسارت طی شد اما/ دمی چادر نیفتاد از سر من

+ به اشکها گفته ام دم سرای گونه را آب و جارو کنند... آخر قدوم رنگین بوسه هایت نزدیکند.

+ به به عجب روزی شده محبوبه را آورده ای/ در دل عجب شوری شده معشوقه را آورده ای/ یا للعجب رسوا شدم بی پرده میگویم سخن/ معشوقه ام محبوبه ام معصومه را آورده ای

+ دندانها! بی خود گوشه لبها را نگزید. اینجا نهی از منکر بی فایده است. آنها همانطور میرقصند و می آیند پایین. آخه چشمهام عاشق تماشای رقص اشکهاند. شما هم به جای لب گزیدن... صفا کنید.

+ امان از این دل درگیر درمانده/ از این صنوبر خالی، یه آه افسرده/ از این علامت سرخ و عجیب یک سوال/ که توی سینه نشسته خموش و شرمنده

+ یک سر ریسه رو به میله پلکها ببندین. سر دیگشو به گوشه لبها. چشمها! با شمام! زود! زود! زود باشین! وقتی عزیز بهتر از جونم رسید میخوام گونه چراغونی شده باشه ها. بجمبید!

+ می خواهم چشمها را دربیاورم و بدهم به باد ببرد. چشمهای بی اشک به چه درد می خورد؟! همان حدقه های خالی بهترند. بیشتر به سیرتم می آیند!

+ رویای بودنش در ذهن من شکست/ دریای رفتنش در ذهن من نشست/ از سیل اشکها گونه ها خراب شد/ هر چه صدا زدم نرو، رفت که رفت