داستان، داستان کوتاه، حدیث، یتیم، یتیم نوازی

دلت می‌خواهد وسط کوه زندگی کنی؟ بین ابرها؟ طوری که وقتی بالای کوه بروی ابرها زیر پاهایت باشند؟ و خانه‌ات کمی پایین‌تر باشد. کنار رودی که همه‌ی سال جاری است؟ و چه درخت‌هایی! و بهاری که غنچه‌های پروازت را باز کند. دلت می‌خواهد؟ من هم دلم می‌خواست. برای همین وسط کوهم. و کلبه‌ای دارم چوبی. کنا رودی که آبشارش زیاد دور نیست. دور کلبه‌ام حصار دارد. تیرهای چوبی که اصلاً سفت و محکم نیستند ولی أمن. و دو اسب چابک و کشیده که عصرها با آن‌ها به اتفاق همسرم توی راه سبز جنگل می‌تازیم. و در راه که آیت الکرسی را می‌خوانم اشک‌هایم صف ممتدّ قاصدک درست می‌کنند توی هوا. پروازشان از چشم‌ها شروع می‌شود تا به شقیقه. و پشت سرم دو صف موازی. چیزی مثل ریل قطار و سرم عین لوکوموتیو که از روی همین ریل اشک‌ها حرکت می‌کند. من الرحمن الرحیم که می‌گویم چشمه‌ی چشم‌هایم به جوشش می‌آید. همین طور بی‌خودکی. و همین جور الکی عاشق خدا شده‌ام. ته تاختنمان آخر راه سبز جنگل است. جایی که می‌ایستیم و غروب خورشید را تماشا می‌کنیم. خورشید وقت خداحافظی لپ‌هایش را سرخ کرده. آرایش سبک خوشکلی است. چه نازی می‌دهد! چه کرشمه‌ای! زندگی این طور رویای‌اش خوب است. این قدر آرامشش خوب است. البته این طور زندگی کردن به دو رأس اسب نمی‌شود. به کوه و جنگل و کلبه‌ی چوبی نمی‌شود. باید دل رقیقی داشت. عین آب، عین دریا، مثل رود، نرم و ساکت. این طور اگر باشی موتورت هم اسب تالشی می‌شود. و خانه‌ات که زیرزمین چند متری است کلبه‌ی چوبی. و وقتی زنت را ترک موتور سوار می‌کنی و می‌روی به سمت حرم حضرت معصومه سلام الله علیها، آسفالت خیابان، راه سبز جنگل را می‌ماند. پرواز می‌کنی، پرواز.
«من آمادم. بریم! بسّه دیگه! بقیه‌اش رو تو راه....» زنم است و هنوز روبه‌روی آینه. به بالای روسری‌اش ور می‌رود. عجیب روی هلالی بودن بالای روسری‌اش حسّاس است. «...بقیه‌اش رو تو راه می‌نویسید.» راست می‌گوید. باید سررسید شلخته و درهم برهمم را ببندم....
رسیده‌ایم روستا. دیدن پدر و مادر. سری هم می‌رویم خانه‌ی مرحوم حسین‌ آقا. دستی می‌کشم روی سر مجید و لپش را می‌گیرم. و وقت رفتن پولکی می‌زنم گوشه‌ی جیب پیراهنش. تا مادرش بگیرد و بزند به زخمی. حالا بال‌های پروازم شارژ شده. پرواز من از همین گوشه‌ی جیب و موی سیاه مجید شروع شد. پرواز با اسب‌های یال بلند که وسط راه سبز جنگل، باد، موج به آن‌ها می‌اندازد.

حدیث: پیامبر صلی الله علیه و آله: آیا دوست داری دلت نرم شود و حاجت خود بیابی؟ بر یتیم رحمت آور، او را بنواز و از غذای خویش به او بخوران تا دلت نرم شود و حاجت خود بیابی.
نهج الفصاحه، حدیث27.

داستان، داستان کوتاه، حدیث، یتیم، یتیم نوازی ،

نظر()

+ زبان حال حضرت زینب: اگرچه بودغربت یاور من/ ولی دارد تماشا باور من/ چهل منزل اسارت طی شد اما/ دمی چادر نیفتاد از سر من

+ به اشکها گفته ام دم سرای گونه را آب و جارو کنند... آخر قدوم رنگین بوسه هایت نزدیکند.

+ به به عجب روزی شده محبوبه را آورده ای/ در دل عجب شوری شده معشوقه را آورده ای/ یا للعجب رسوا شدم بی پرده میگویم سخن/ معشوقه ام محبوبه ام معصومه را آورده ای

+ دندانها! بی خود گوشه لبها را نگزید. اینجا نهی از منکر بی فایده است. آنها همانطور میرقصند و می آیند پایین. آخه چشمهام عاشق تماشای رقص اشکهاند. شما هم به جای لب گزیدن... صفا کنید.

+ امان از این دل درگیر درمانده/ از این صنوبر خالی، یه آه افسرده/ از این علامت سرخ و عجیب یک سوال/ که توی سینه نشسته خموش و شرمنده

+ یک سر ریسه رو به میله پلکها ببندین. سر دیگشو به گوشه لبها. چشمها! با شمام! زود! زود! زود باشین! وقتی عزیز بهتر از جونم رسید میخوام گونه چراغونی شده باشه ها. بجمبید!

+ می خواهم چشمها را دربیاورم و بدهم به باد ببرد. چشمهای بی اشک به چه درد می خورد؟! همان حدقه های خالی بهترند. بیشتر به سیرتم می آیند!

+ رویای بودنش در ذهن من شکست/ دریای رفتنش در ذهن من نشست/ از سیل اشکها گونه ها خراب شد/ هر چه صدا زدم نرو، رفت که رفت