داستان، داستان_حدیث، داستان کوتاه، حدیث، داستان حدیث، سبک زندگی،

شب حضرت رقیه سلام الله علیها است. امشب حال عجیبی دارم. از همان اوّل مجلس چشم‌هایم به کار افتاده‌اند. همین طور دارند این دو قلب کوچک سیاه و سفید اشک پمپاژ می‌کنند. مجلس تمام می‌شود. دارم می‌روم بیرون. از این که گریه خوبی کرده‌ام راضی‌ام. احساس خوبی دارم. خوشحالم از این که برای سه ساله‌ی امام حسین علیه السلام اشک خوبی ریخته‌ام. «اگر ولت کنم همین طور به کلمات خوشم آمد و خوشحالم و راضی هستم و این چرت و پرت‌ها ادامه می دهی؟! ها؟!»صدای نویسنده است که توی گوشم پیچیده. می‌گویم: «جناب نویسنده! درست است که شما به اذن الله خالق بنده هستید ولی قرار نیست دم به ساعت به افکار من سرک بکشید! در ضمن کجای این اشکال دارد؟ از این که برای جگر گوشه‌ی امام حسین علیه السلام خوب گریسته‌ام خوشحال و راضی‌م. کجای این رضایت بد است؟» صدایش آرام‌تر شده با لحن مهربان‌تری می‌گوید: «ببین! وقتی به کاری که انجام می‌دهی راضی می‌شوی نمی‌توانی اشکال و عیوب کارت را ببینی. جای پیشرفت را بر خودت می‌بندی. نمی‌توانی نقایص کارت را برطرف کنی و بالاتر بروی. حتی اگر کارت غلط بود یا نقص و عیبی داشت آن را به راحتی ظاهر می‌کنی. چون به کارت راضی هستی و می‌پنداری کارت درست و کامل است. به خاطر همین است که مردم از انسان از خود راضی بدشان می‌آید. راضی شدن از خود از آفات پیشرفت است. تا یک پله را بالا می‌آیی با خودت توهّم می‌کنی که چه شده؟! خبر نداری بالاترها غوغاست. هر وقت در هر کاری چه معنوی و چه مادّی بالاتر رفتی و پیشرفت کردی، کارت را در نظر خودت کوچک بشمار. بگو این که چیزی نیست. بگو تا رسیدن به کار کامل خیلی راه دارم. بگو اشک خنکی که برای داغ جگر گوشه‌ی حسین علیه السلام ریختم خیلی کم است. اشک باید داغ باشد. باید خط بیاندازد روی گونه‌ها. باید جگر را بسوزاند. باید خنده‌ی لب‌ها را بکشد. باید صنوبر قلب را یک گلوله آتش کند.»

حدیث: امام علی علیه السلام: کسی که از خود راضی باشد فریب خورده و کسی که به نفس خود اطمینان داشته باشد دچار فتنه گردیده است.
غررالحکم، باب الرضا عن النفس (از خود راضی بودن)498، حدیث1.

داستان، داستان_حدیث، داستان کوتاه، حدیث، داستان حدیث، سبک زندگی، ،

اولین دیدگاه را شما بگذارید

+ زبان حال حضرت زینب: اگرچه بودغربت یاور من/ ولی دارد تماشا باور من/ چهل منزل اسارت طی شد اما/ دمی چادر نیفتاد از سر من

+ به اشکها گفته ام دم سرای گونه را آب و جارو کنند... آخر قدوم رنگین بوسه هایت نزدیکند.

+ به به عجب روزی شده محبوبه را آورده ای/ در دل عجب شوری شده معشوقه را آورده ای/ یا للعجب رسوا شدم بی پرده میگویم سخن/ معشوقه ام محبوبه ام معصومه را آورده ای

+ دندانها! بی خود گوشه لبها را نگزید. اینجا نهی از منکر بی فایده است. آنها همانطور میرقصند و می آیند پایین. آخه چشمهام عاشق تماشای رقص اشکهاند. شما هم به جای لب گزیدن... صفا کنید.

+ امان از این دل درگیر درمانده/ از این صنوبر خالی، یه آه افسرده/ از این علامت سرخ و عجیب یک سوال/ که توی سینه نشسته خموش و شرمنده

+ یک سر ریسه رو به میله پلکها ببندین. سر دیگشو به گوشه لبها. چشمها! با شمام! زود! زود! زود باشین! وقتی عزیز بهتر از جونم رسید میخوام گونه چراغونی شده باشه ها. بجمبید!

+ می خواهم چشمها را دربیاورم و بدهم به باد ببرد. چشمهای بی اشک به چه درد می خورد؟! همان حدقه های خالی بهترند. بیشتر به سیرتم می آیند!

+ رویای بودنش در ذهن من شکست/ دریای رفتنش در ذهن من نشست/ از سیل اشکها گونه ها خراب شد/ هر چه صدا زدم نرو، رفت که رفت