داستان کوتاه، حدیث، نان، امام خمینی، دهه فجر

سفره‌ی گل گلی‌اش را گره زد به دسته‌ی دوچرخه‌اش. "مامان! من می‌خوام برم استفبال، نمی‌رم نونوایی." این را نقی ِ ده ساله گفته بود. و مادربزرگش گوشه‌ی لبش را گزیده بود و با چشم‌هایش اشاره‌ای کرده بود به میهمان‌ها. نقی هم سفره را برداشته بود و گل‌های سفره را گره زده بود به دسته‌ی دوچرخه‌اش. و رکاب پشت رکاب و نانوایی‌هایی که بسته بود. رسیده بود چند محلّه آن ورتر. آدرس یک نانوایی‌ای را سراغ می‌گرفت که باز باشد. آدرس دادند. رفت. بسته بود. ماشین‌ها توی خیابان بوق می‌زدند و گل توی دست مسافرهایشان بود و می‌رفتند. دل ده ساله‌ی نقی هم وسط گل‌ها می‌رفت. و خود نقی با چشم‌های درشتش پی نان می‌گشت. نفی با آن چشم‌های درشت قشنگش جه کار باید می‌کرد؟ باید هی نانوایی‌های بسته را می‌ریخت توی‌شان؟ و آن قدر و آن قدر که بالاخره نان دراز سنگگی گیر بیاید و برود لای گل‌های سفره‌اش و دو تا گره؟ رکاب دوچرخه‌اش را بگرداند و پا بزند و برود و برود و برود؟ یعنی فقط همین؟! همین که نان‌ها را ببرد خانه و تمام؟! یعنی کار چشم‌ها همین باشد فقط؟! یا اینکه باید پسر قلدر چاق کلمبه‌ای پیدا شود و جلوی نقی را بگیرد و نان‌ها را از او بقاپد و سفره‌اش را هم بیاندازد روی زمین و دربرود. و نقی تا سفره‌اش را بردارد و برگردد نانوایی، پخت نان تمام شده باشد. حالا کار چشم‌های درشت قشنگ نقی شروع می‌شود: کاشتن گل. گل‌هایی خوشرنگ‌تر از گل‌های قرمز سفره‌اش. گل‌های بی‌رنگ شفّاف درد. که زمین گونه‌ها را پر کنند. دشت شقایق اشک عجب قشنگ می‌شود! این اشک‌ها برکت آسمان هست یا نه؟ برکت آسمان چشم‌ها؟ این اشک‌ها هر کدامشان یک نان سنگگ نمی‌ارزند؟ جای نقی بودم سفره‌ی گل گلی‌ام را پهن می‌کردم زیر صورتم و برکت‌های آسمان چشم را می‌ریختم لای سفره، می‌بردم برای مهمان‌ها. با این اشک‌های صاف خالص به ابرها هم می‌شود فرمان داد. جای نقی بودم ابرها را می‌گفتم بیایند زیر پایم، ببرندم بالا. وسط آسمان. آسمان. دوازده بهمن است. دوازده، دروازه شده امروز. دروازه‌ای که از بالا به پایین باز می‌شود. دروازه‌ای که امام را دارد می‌فرستد پایین. روح خدا را، برکت آسمان را. نقی نان گیرش نیامده ولی یک سفره پر از گل اشک دارد. سوار دوچرخه‌اش شده و رکاب می‌زند و گریه می‌کند و گل‌های اشکش را می‌دهد به باد تا ببرند و برسانند به امام. اشک‌های نقی به استقبال امام رفته‌اند. چه گلبارانی شده با گل‌های قشنگ نقی.

حدیث: رسول الله صلی الله عیله و آله: نسبت به نان احترام بگذارید چرا که خداوند ِ بلند مرتبه آن را از برکت‌های آسمان نازل کرده است.
محجة البیضاء

داستان کوتاه، حدیث، نان، امام خمینی، دهه فجر ،

نظر()

+ زبان حال حضرت زینب: اگرچه بودغربت یاور من/ ولی دارد تماشا باور من/ چهل منزل اسارت طی شد اما/ دمی چادر نیفتاد از سر من

+ به اشکها گفته ام دم سرای گونه را آب و جارو کنند... آخر قدوم رنگین بوسه هایت نزدیکند.

+ به به عجب روزی شده محبوبه را آورده ای/ در دل عجب شوری شده معشوقه را آورده ای/ یا للعجب رسوا شدم بی پرده میگویم سخن/ معشوقه ام محبوبه ام معصومه را آورده ای

+ دندانها! بی خود گوشه لبها را نگزید. اینجا نهی از منکر بی فایده است. آنها همانطور میرقصند و می آیند پایین. آخه چشمهام عاشق تماشای رقص اشکهاند. شما هم به جای لب گزیدن... صفا کنید.

+ امان از این دل درگیر درمانده/ از این صنوبر خالی، یه آه افسرده/ از این علامت سرخ و عجیب یک سوال/ که توی سینه نشسته خموش و شرمنده

+ یک سر ریسه رو به میله پلکها ببندین. سر دیگشو به گوشه لبها. چشمها! با شمام! زود! زود! زود باشین! وقتی عزیز بهتر از جونم رسید میخوام گونه چراغونی شده باشه ها. بجمبید!

+ می خواهم چشمها را دربیاورم و بدهم به باد ببرد. چشمهای بی اشک به چه درد می خورد؟! همان حدقه های خالی بهترند. بیشتر به سیرتم می آیند!

+ رویای بودنش در ذهن من شکست/ دریای رفتنش در ذهن من نشست/ از سیل اشکها گونه ها خراب شد/ هر چه صدا زدم نرو، رفت که رفت