داستان حدیث ندانسته سخن گفتن

تازه جای پارک پیدا کرده بود. ترمز دستی را کشید بالا و دفترچه اش را برداشت و آمد پایین. «میدون ولی عصر کدوم وره؟» راننده ی یک نیسانی بود که این جمله را داد زد. مسعود دفترچه ی بیمه اش را گذاشت توی جیبش و داد زد: «مستقیم می ری! میدون اوّل که رسیدی...» مسعود کمی مکث کرد. بعد گفت: «میدون اوّل که رسیدی بپیچ سمت چپ. مستقیم برو می رسی میدون ولی عصر.» نیسانی رفت. بوق هم زد. بوقی خیلی بلندتر از صدای خودش. مسعود کمی مکث کرده بود. درست یادش نیامده بود که سمت راست می رفت میدان ولی عصر یا سمت چپ. امّا به نیسانی گفت: «بپیچ سمت چپ!»
خانم منشی که اسمش را خواند رفت توی اتاق دکتر. سلام و احوال پرسی. و معاینه. چند روز بود توی قفسه سینه اش احساس سوزش می کرد. راه که می رفت. و بیشتر وقت استرس. بعد از معاینه گفت: «باید بری آنژیوگرافی.» و خودکارش رفت که روی برگه دفترچه اش بنویسد. خودکارش را کمی تکان داد و گفت: «بعد از غذا دراز می کشی؟» و بعد پرسید: «عرق هم زیاد می کنی؟» مسعود به سوال اوّل گفت: «آره» و به دوّمی: «نه» دکتر داشت فکر می کرد. روی صندلی نشسته بود. خودکار هم انگار داشت فکر می کرد که تکیه داده بود به انگشیت سبّابه ی دکتر و هیچ کاری نمی کرد. دکتر گفت: «نمی دونم. اوّل یه تست ورزش می نویسم ببینم وضعیّتت چه طوره.»
نیسانی به میدان اوّل که رسیده بود پیچیده بود سمت چپ. و تا ته رفته بود. به میدان ولی عصر نرسیده بود. آدرس را دوباره پرسیده بود و داشت برمی گشت. و داشت برمی گشت که زد به یک پیرزن عصا به دست. نیسان مستقیم زده بود قفسه سینه ی پیرزن. راست بردندش اتاق عمل. دکتر جرّاحش همان دکتر مسعود بود. عمل ناموفق بود. پیرزن مرد.
مسعود تست ورزش را داده بود و آورده بود پیش دکتر. نگاهی کرد و گفت: «خوب بود نفرستادمت آنژیو. مال قلبت نیست. قلبت سالم سالمه.» قلب مسعود سالم سالم بود. قلب مسعود سالم سالم بود؟! قلبی که خدا از او راضی نباشد چه طور می تواند سالم باشد؟ «نمی دانم» که آسان تر بود. وقت گفتن آدرس مکث هم که کرد. پس زبان گنده اش نمی چرخید و نمی گفت: «بپیچ به چپ!» و می چرخید و می گفت: «نمی دونم» یا اصلا نمی چرخید. خفه می شد و می تمرگید توی دهانش و پیرزن عصا به دست را به کشتن نمی داد.
مسعود توی خانه اش نشسته بود. دوباره سوز افتاده بود توی قفسه ی سینه اش. و این بار داشت می آمد بالا، تا پشت گردن و رسید به کتف ها. درد، فک را درگیر کرده است. حتی بازوها را. مخصوصاً بازوی چپ. دکتر، تست ورزش را که نگاه می کرد به یکی از نکات تست مشکوک شده بود. وقت نسخه پیچی هم مکث کرده بود. امّا "نمی دانم" نچرخید روی زبانش. مسعود خیلی حالش خراب شده بود. داشت می مرد. و مرد.

حدیث: زراره گوید از امام باقر علیه السلام پرسیدم: حق خدا بر بندگان چیست؟ فرمود: آنچه می دانند بگویند و از آنچه نمی دانند باز ایستند.
اصول کافی، ج1، ص53، ح7

داستان حدیث ندانسته سخن گفتن ،

نظر()

+ زبان حال حضرت زینب: اگرچه بودغربت یاور من/ ولی دارد تماشا باور من/ چهل منزل اسارت طی شد اما/ دمی چادر نیفتاد از سر من

+ به اشکها گفته ام دم سرای گونه را آب و جارو کنند... آخر قدوم رنگین بوسه هایت نزدیکند.

+ به به عجب روزی شده محبوبه را آورده ای/ در دل عجب شوری شده معشوقه را آورده ای/ یا للعجب رسوا شدم بی پرده میگویم سخن/ معشوقه ام محبوبه ام معصومه را آورده ای

+ دندانها! بی خود گوشه لبها را نگزید. اینجا نهی از منکر بی فایده است. آنها همانطور میرقصند و می آیند پایین. آخه چشمهام عاشق تماشای رقص اشکهاند. شما هم به جای لب گزیدن... صفا کنید.

+ امان از این دل درگیر درمانده/ از این صنوبر خالی، یه آه افسرده/ از این علامت سرخ و عجیب یک سوال/ که توی سینه نشسته خموش و شرمنده

+ یک سر ریسه رو به میله پلکها ببندین. سر دیگشو به گوشه لبها. چشمها! با شمام! زود! زود! زود باشین! وقتی عزیز بهتر از جونم رسید میخوام گونه چراغونی شده باشه ها. بجمبید!

+ می خواهم چشمها را دربیاورم و بدهم به باد ببرد. چشمهای بی اشک به چه درد می خورد؟! همان حدقه های خالی بهترند. بیشتر به سیرتم می آیند!

+ رویای بودنش در ذهن من شکست/ دریای رفتنش در ذهن من نشست/ از سیل اشکها گونه ها خراب شد/ هر چه صدا زدم نرو، رفت که رفت